Άποψη ενός 33άρη

 

Κύριε Ανδρουλάκη,

Αφορμή για την επιστολή μου αυτή αποτέλεσε η τελευταία σας «δήλωση - ανάρτηση» στο προσωπικό σας ιστολόγιο περί δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώ εκ του μακρόθεν την πορεία σας (τεθλασμένη είναι η αλήθεια) καθώς και τις κατά καιρούς παρεμβάσεις σας, συγγραφικές σας ανησυχίες, δηλώσεις και συνεντεύξεις. Στις περισσότερες από αυτές βρίσκω πολλά σημεία σύγκλισης με τις δικές μου απόψεις αλλά και με το «σιωπηλό» σύνολο της πολιτείας μας το οποίο τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί βουβό, ανήμπορο, βολεμένο ή και ευνουχισμένο θα έλεγα μια σειρά από γεγονότα τα οποία αποδομούν την εθνική του συνείδηση, την αξιοπρέπειά του και την φυσική του υπόσταση αισίως. Και λέω ότι σε πολλά σημεία συγκλίνουμε διότι πολύ απλά αυτά που κομίζετε ως νέα και ριζοσπαστικά δεν απέχουν από την κοινή λογική του μέσου μορφωμένου και ψαγμένου Έλληνα  που ευτυχώς δεν έχει προλάβει ακόμα να αλλοτριωθεί. Κοινώς, κομίζετε γλαύκας εις Αθήνας. Με μια βασική διαφορά: το παρελθόν και οι εύστοχες φιλίες σας, σας κληροδότησαν (φοβούμαι δια βίου) μια ευκολία πρόσβασης στα δημόσια μικρόφωνα που από την εποχή του πολυτεχνείου γνωρίζετε τη δύναμη έχουν. Όμως όπως έχει πει και κάποιος γνήσιος φιλόσοφος πρόγονός μας, δεν υπάρχουν δόλια μέσα αλλά δόλιοι τρόποι στην χρήση των μέσων. Και το μικρόφωνο είναι από τα πλέον ισχυρά. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε και άλλους «συντρόφους» σας να ακολουθούν την ίδια πρακτική με την ίδια προίκα. Αυτή του Πολυτεχνείου και των αρχών και ιδεών που τότε πρεσβεύατε.

Το γνωρίζετε καλύτερα από μένα, ότι ανήκετε στην γενιά που είχε την τύχη της επιλογής να διαλέξει εάν θέλει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην μεταπολιτευτική πορεία της χώρας μας. Κάποιοι το έκαναν και με πολύ επιτυχημένο τρόπο κάποιοι άλλοι όχι. Φυσιολογικό θα μου πείτε. Συμφωνώ. Το θέμα είναι πως ορίζεται ο επιτυχημένος τρόπος. Φοβούμαι, κατ’ αντιστοιχία όπως ορίζεται ο επιτυχημένος πολιτικός σήμερα. Ένας πολιτικός αγαπητός, δημοφιλής, με κοινό (συνήθως εύπλαστο, εύκαμπτο και ευάλωτο) που τον ακολουθεί ιστορικά ή και παραδοσιακά. Σαν μουσικός μιας μπάντας που παίζει μπλουζ (που γνωρίζω ότι σας αρέσει, έστω και σαν όρος συγγραφικός) και έχει φανατικούς οπαδούς αλλά όχι ενός μπλουζ με φάλτσες και άστοχες νότες και κορόνες όπως κατά καιρούς δημοσίως εκλύετε. Και εξηγούμαι, γιατί ορθά θα μπορούσατε να πείτε ότι μόνο επικρίσεις κάνω και όχι πολύ συγκεκριμένες.

Η πορεία σας όπως είπα είναι τεθλασμένη στο πέρασμα των ετών. Ως μηχανικός εσείς και ως οικονομολόγος εγώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ η τεθλασμένη πορεία δεν βγάζει στο αποτέλεσμα που θέλουμε στον ίδιο χρόνο με την ευθεία. Είναι μεν μακρύτερη- μακροβιότερη αλλά έχει γεωμετρικά σφάλματα και είναι φλύαρη. Από τα φοιτητικά σας χρόνια και το ΚΚΕ ή και γενικότερα ως μέλος της αριστεράς για πάνω από 20 χρόνια ηγετικό στέλεχος, (όπως αναφέρετε και στο επίσημο βιογραφικό σας στο site του κοινοβουλίου http://www.hellenicparliament.gr/Vouleftes/Viografika-Stoicheia/?MPId=a2b75bf9-e76f-4791-ac7f-10715e9b60e6) ήσασταν από τους πρωτεργάτες της ανατροπής της χούντας (και αυτό σας πιστώνεται) και μετέπειτα εκλεγήκατε με τον Συνασπισμό (1989) όπου και εκεί παίξατε βαρύνοντα λόγο σε όλες τις εσωτερικές διεργασίες, τάσεις και τελικά αποχωρήσατε διαφωνούντας.

Η προσχώρησή σας στο ΠΑΣΟΚ (2004) προσωπικά δεν με εξέπληξε καθώς δυστυχώς αποτελεί την (α)φυσική συνέχεια της πολιτικής καριέρας πολλών συντρόφων σας του ίδιου χώρου. Είναι άλλωστε θεμιτό για πολλούς πολιτικούς να αναζητούν την κατάλληλη κομματική πλατφόρμα για να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Βέβαια, η εύκολη απάντηση σε αυτό είναι ότι απλώς δεν υπήρχε για εσάς χώρος στην παραδοσιακή αριστερά όπως και οι κατάλληλες προϋποθέσεις υλοποίησης της αριστερής αντίληψης μέσα σε έναν πολυσυλλεκτικό χώρο χωρίς όμως καμία πιθανότητα διακυβέρνησης. Για αυτό υποθέτω ότι (όπως εσείς πάλι αναφέρετε στο βιογραφικό σας) αποσυρθήκατε από την ενεργό πολιτική το 1993. Βέβαια δεν μπορεί κάποιος να σας πει απόστρατο πολιτικό ούτε συνταξιούχο μιας και αποτελείτε ενεργό μέλος του κοινοβουλίου μας έως σήμερα. Αλήθεια τότε, τι ακριβώς εννοούσατε με την απόσυρσή σας;

Στο ΠΑΣΟΚ τώρα, υπήρχε έτοιμο το πεδίο της εξουσίας, ή εμπειρία και τα «εργαλεία» και θα μου επιτρέψετε το σχόλιο, ότι έχετε την ευθυκρισία να το αντιληφθείτε πολύ πριν τους καινούργιους συντρόφους σας. Ο τέλειος αιφνιδιασμός ένταξης σε ένα ΠΑΣΟΚ μετέωρο τότε και με ανάγκη νέου αέρα πιο αριστερού και πράσινου.

Από τότε σας έχω ακούσει πολλές φορές να μιλάτε ωσάν βασιλικότερος του βασιλέως για την κεντροαριστερά και το νέο ΠΑΣΟΚ που ο Γιώργος ήθελε να δομήσει, τις νέες ιδέες και λογικές που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε γιατί τις επιτάσσουν οι τάσεις της εποχής και άλλα τέτοια έξυπνα αλλά δοκιμασμένα τεχνάσματα της σχολής του ΚΚΕ αλλά προφανώς με νέας εποχής περιτύλιγμα για νέους αναγνώστες. Ήσασταν υπέρμαχος του «Γιώργο άλλαξέ τα όλα». Αλήθεια τι έχει αλλάξει ή πως σας έχει πείσει και ακόμα αποτελείτε μέρος της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας;  Δικαίωμα σας θα μου πείτε. Ορθά. Αλλά όχι και εμπεριστατωμένα.

Ποια είναι η προσωπική προσφορά σας σε αυτόν τον χώρο; Τι έχετε αλλάξει; Τι έχετε διορθώσει; Τι μετάγγιση ιδεών πιο αριστερών ή πιο ανθρωπιστικών έχετε να επικαλεστείτε; Και εάν η απάντηση σε αυτά είναι αρνητική, γιατί παραμένετε «ενεργό» μέλος του πολιτικού μας συστήματος; Άρα συμφωνείτε κατά βάση με τα όσα πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ;  Ή απλά είναι επαγγελματικό το ζήτημα; Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελεί τον χρηματοδότη του στοχαστικού σας έργου. Είναι πολυτέλεια για την χώρα ή απλώς αναδεικνύει την διστακτικότητά σας να εκτίθεστε στο κοινό σας αποκλειστικά συγγραφικά και άρα και βιοποριστικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μπορούσατε να εκτεθείτε και να ζητήσετε την ψήφο του κοινού σας και όχι επιλέξετε το ακίνδυνο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας! (λογική ΠΑΣΟΚ)

Κλείνοντας, η γεύση που έχω από εσάς και τους συντρόφους σας (παλαιούς, νέους και διόλου απίθανο μελλοντικούς σας) είναι ότι με παλιά υλικά νοοτροπίας, ιδεών ιδεοληψιών και πρακτικών προσπαθείτε να πείσετε ότι ακόμα μπορείτε και θέλετε να προσφέρετε. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να μεταφραστεί στο ότι πια μιλάτε ( και έχετε αυτή την ικανότητα) μέσω των νέων τεχνολογιών άρα παράγετε νέες σκέψεις αλλά μόνο στο ότι με την ευφυΐα σας μπορείτε να ανοίγεστε σε ένα κοινό που ψάχνει για κάτι διαφορετικό, κάτι άφθαρτο γιατί το έχει ανάγκη. Φευ!

Συμπέρασμα; Είμαι πια πεπεισμένος ότι πίσω από όλα αυτά τα οποία σθεναρά δηλώνετε κρύβεται η ενοχή σας και όχι η προσφορά σας.

Με εκτίμηση

Βασίλης Κωνσταντινίδης

Είμαστε η...μόνη μας ελπίδα!(?)

Η μόνη μας ελπίδα

Το άρθρο είναι του Αλέξη Παπαχελά από την εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (Κυριακή 18/9/2011)

Η υγιής αστική τάξη αυτής της χώρας νιώθει ότι έχει πέσει θύμα της ευπρέπειας και της σιωπής της. Δεν έχει τον δικό της «Φωτόπουλο» μέσω του οποίου μπορεί να απειλεί, να εκβιάζει και να επιβάλλει τους όρους της. Πληρώνει τους φόρους της, τηρεί τους νόμους, αλλά εν τέλει γίνεται και πληρώνει πάλι η ίδια τον λογαριασμό. Νιώθει αδύναμη μπροστά στον φοροφυγά γείτονα ή συνάδελφο, ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και λειτουργεί ως πειρατής. Αισθάνεται αυτό ακριβώς που ζει κάθε φορά που περιμένει στο αυτοκίνητο σε μια ουρά για να στρίψει στο φανάρι και ξαφνικά ο «μάγκας» Nεοέλληνας προσπερνάει όλη την ουρά, μπαίνει μπροστά μπροστά και στρίβει πρώτος, καμαρωτός καμαρωτός.

Για πρώτη φορά φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα να αρχίσει να λοιδορεί δημοσίως τους γνωστούς φοροφυγάδες ή να σταματήσει να πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ που συντηρεί ένα πελατειακό, απίθανο σύστημα ρουσφετιών. Τη συγκινεί ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει καλά ότι αυτό θα είναι το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτό που την τρελαίνει είναι οι συνεχείς «προδοσίες». Η δυναμική αστική τάξη ανέδειξε τον Σημίτη, αλλά είδε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να τον καταβροχθίζει μετά την ήττα του ασφαλιστικού. Η ίδια τάξη επένδυσε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έλεγε όλα τα σωστά αλλά δεν τόλμησε ποτέ να τα εφαρμόσει. Πίστεψε στο μεταμοντέρνο όραμα του κ. Παπανδρέου, αλλά το είδε να τελματώνει στις αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ και στη διοικητική ανεπάρκεια του αρχηγού του.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τόσα χρόνια αυτή η αστική τάξη είχε παραδώσει τη χώρα στον λαϊκισμό και σε μια ιδιότυπη «αριστεροσύνη». Τα «παιδιά» της δεν τόλμησαν ποτέ να τα βάλουν με το αριστερο-δεξιο-πασοκικό συνονθύλευμα συνδικαλιστών στα πανεπιστήμια, είτε από φόβο είτε από αστική μαλθακότητα.

Νομίζω όμως ότι, επιτέλους, η δυναμική αστική τάξη αρχίζει να ξυπνάει. Αυτό συμβαίνει αναγκαστικά. Δεν αντέχει να πληρώνει φόρους επειδή το πολιτικό σύστημα δεν τολμά να θίξει τους πελάτες του. Εξοργίζεται με την ανικανότητα, τη διαφθορά, την ομερτά μεταξύ λαμογιών και διεφθαρμένων πολιτικών ή κρατικών λειτουργών. Για πρώτη φορά αρχίζει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, αν και σιχαίνεται τους πολιτικούς παλαιάς κοπής. Συζητάει, ψάχνεται, αναζητεί τρόπους να κάνει τη διαφορά.

Κοιτάξτε τι γίνεται στα πανεπιστήμια. Τα παιδιά της οργανώνονται και αντιστέκονται στη δικτατορία της συναλλαγής, της μετριότητας και των αναγκαστικών καταλήψεων. Το ενδιαφέρον είναι πως σε άλλες σχολές είναι ανεξάρτητα, σε άλλες ΔΑΠίτες, σε άλλες ΠΑΣΠίτες, αλλά όλοι δίνουν τη μάχη για ανοικτά πανεπιστήμια. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία και τη μεγάλη κρίση θα ξεπηδήσει μια νέα γενιά που δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τα κομματικά στερεότυπα και θα έχει παραστάσεις από τον ευρύτερο κόσμο γύρω μας. Η ελπίδα μας, η μόνη μας ελπίδα, είναι οι σημερινοί 30άρηδες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να ξηλώσουν την κουλτούρα της μαγκιάς, της αρπαχτής και της ψευτοαριστεροσύνης που μας κληρονόμησε η περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου.

Δεν είναι εύκολο τώρα να δούμε την επόμενη μέρα, γιατί το κτήνος του λαϊκισμού σφαδάζει με θυμό. Αυτός όμως ο λαός, όσο αυτοκαταστροφικός και αν γίνεται ώρες ώρες, έχει τη μαγική ικανότητα να επιβιώνει και να αυτοδιορθώνεται...