Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών

Αναδημοσίευση από  kathimerini.gr (Hμερομηνία δημοσίευσης: 27-10-12)

Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν, το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί- όταν ξέσπασε η κρίση. Αλλωστε, και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο. Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την ψυχή - για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.

Η κρίση δεν ανέδειξε απλώς τη συστημική αδυναμία μας να συλλαμβάνουμε βροντερά μηνύματα και να αντιδρούμε αποτελεσματικά. Εφερε στην επιφάνεια την απληστία των πρώτων μεταπολεμικών σε βάρος των πρόσφατων γενεών, έτσι όπως εκδηλώθηκε σε πολλά μέτωπα - στην οικονομία, στο περιβάλλον, στις συντάξεις, στη δυνατότητα ανέλιξης. Σε όλα αυτά τα πεδία οι μεταπολεμικές γενιές της χώρας, χωρίς ισχυρό σύστημα παραγωγής, πέτυχαν το ιστορικά καλύτερο αποτέλεσμα ευημερίας. Με μια διαφορά: ότι το βαρύτατο κόστος των επιλογών τους απέφυγαν έντεχνα να το πληρώσουν οι ίδιες και το μετέφεραν στις επόμενες γενιές. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την εξέλιξη αυτή χρησιμοποιώντας μια χρηματοοικονομική έννοια: την προεξόφληση. Στην ουσία όλες αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε στο κοινωνικό πεδίο μια γενίκευση της πρακτικής της προεξόφλησης και απόσπασης ευημερίας από το μέλλον και τις επόμενες γενιές, σε όφελος των γενεών που προεξοφλούσαν και μετέθεταν τον λογαριασμό στους επόμενους.

Για να φανεί πιο παραστατικά το τι ακριβώς συνέβη, πως δεν συνέβη τυχαία αλλά το κάναμε να συμβεί και πώς αυτό λειτούργησε ως Αρμαγεδδών για όλη σχεδόν την κοινωνία, θα αναφέρω τρεις χαρακτηριστικές επιλογές:

1. Οι παλαιότερες γενιές δανείστηκαν ανεξέλεγκτα για να απολαύσουν εισόδημα, απασχόληση ή εξουσία διαφόρων τύπων. Τα δάνεια αυτά (δημόσια και ιδιωτικά) πρέπει να αποπληρωθούν σε βάθος δεκαετιών από τις νέες γενιές. Επειδή όμως είναι εξωτερικά δάνεια, το ετήσιο εθνικό εισόδημα θα μειώνεται κατά το ποσό της εξυπηρέτησής τους σε όφελος άλλων κοινωνιών, που αντί να κάνουν κατανάλωση, αποταμίευσαν και μας δάνεισαν. Δηλαδή, ακόμα και αν το χρέος ξανακουρευτεί, οι γενιές που ζουν ήδη σε περίοδο ισχνών αμοιβών, ισοπεδωτικής ανεργίας και χαμηλών προσδοκιών, καλούνται για πολλά χρόνια να δουλεύουν ώστε να ξεπληρώσουν τα θηριώδη δάνεια και την απληστία των παλαιότερων.
2. Το ασφαλιστικό σύστημα μοιράζει πλέον συντάξεις που είναι τμήμα μόνο των προγενέστερων. Γιατί; Μα γιατί το σύστημα λειτουργούσε απλόχερα (και για κάποιους πολύ απλόχερα) υπέρ όσων έβγαιναν στη σύνταξη έγκαιρα, ενώ έτσι υποθηκευόταν για τους μελλοντικούς ασφαλισμένους. Κανείς δεν ήθελε να δει κατάφατσα τι σημαίνει κοινωνική προστασία για μια κοινωνία και τι ευρύτατες επιπτώσεις είχε η άρνηση μιας έγκαιρης μεταρρύθμισης σε ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες.
3. Η για δεκαετίες δίψα για εύκολο, γρήγορο, αρπακτικό ή παράνομο κέρδος, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε όρους «συλλογικού συμφέροντος» έχει οδηγήσει σε μια πολύ σημαντική περιβαλλοντική καταστροφή, που ξεκινάει από τα σκουπίδια, τη μόλυνση ή τον θαλάσσιο πλούτο και εκτείνεται μέχρι την πολιτιστική κληρονομιά, τον αγροτικό τομέα ή την ερήμωση των εδαφών. Ολα αυτά καταστρέφονται, γιατί άτομα, επιχειρήσεις, δήμοι, κράτος ληστεύουν το περιβάλλον χωρίς να πληρώνουν το κόστος της χρήσης πόρων. Ομως το κόστος αυτό θα πληρωθεί μαζεμένο από τις νέες γενιές, όταν αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα. Και ο λογαριασμός τότε θα είναι εκρηκτικός.

Τις απρόβλεπτες προεκτάσεις όλων αυτών των αντιλήψεων, επιλογών και συμπεριφορών αρχίζουμε να τις βλέπουμε: οι πιο ικανοί και τολμηροί νέοι φεύγουν για όπου μπορούν και όσο θα αντιλαμβάνονται καλύτερα την κατάσταση, τόσο περισσότερο θα φεύγουν από τον κόσμο που τους επιφύλαξαν οι πρόγονοί τους. Φεύγοντας δεν έχουν να υποστούν τίποτα από τα βάρη που πιστέψαμε ότι θα τους μεταφέραμε. Εισόδημα, συντάξεις, κοινωνική περίθαλψη και επαγγελματική ανέλιξη θα αποκτήσουν στις χώρες που θα εγκατασταθούν, το χρέος θα το ξεπληρώνουν όσοι μένουν στην Ελλάδα, η υπερφορολόγηση και η τεράστια φορολογική ανισότητα θα περιοριστεί στους ιθαγενείς, και οι συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής θα μείνουν σουβενίρ στους κοινωνικά και βιολογικά πιο αδύναμους, που τους λείπει η υψηλή κινητικότητα.

Διώχνοντας από τη χώρα έναν κρίσιμο όγκο ανθρώπινου κεφαλαίου, οι επιπτώσεις που προανέφερα θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο όσους μείνουν εδώ. Επίσης, η αποδυνάμωση της κοινωνίας από το πιο ικανό, μορφωμένο και έξυπνο δυναμικό και η διόγκωση του ηλικιωμένου πληθυσμού, που αναγκαστικά σημαίνει άτομα λιγότερο δεκτικά στην εξέλιξη της γνώσης, πιο συντηρητικά στην ανάληψη επενδυτικών ή άλλων πρωτοβουλιών, λιγότερο ευέλικτα στη σκέψη και στη δράση, θα σημαίνει ένα πλήγμα για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας και την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας.

Στο μεταξύ, όσοι πιστεύουν ότι θα σώσουν τη χώρα δέρνοντας και βασανίζοντας, μαζί και όσοι τους θαυμάζουν, θα καταφέρουν και αυτοί ό,τι και οι παλαιότεροι: να κάνουν το μέλλον της χώρας και ιδίως το δικό τους ακόμα πιο οδυνηρό. Να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα κοινωνικό λάκκο στα Κάτω Βαλκάνια, όπου μια πλειοψηφία από γέροντες, από ανήμπορους και ανίκανους, θα αγωνίζονται σε ένα μακροχρόνιο τέλμα για πολύ μικρότερη από τη σημερινή ευημερία και θα αντισταθμίζουν τη διαφορά με την ψυχική ικανοποίηση που θα τους δίνει η αίσθηση ενός καθαρού από μετανάστες βάλτου - εκτός αν στο μεταξύ αποκτήσουμε μια αξιόπιστη μεταναστευτική πολιτική, αλλά και ένα αξιόπιστο Κράτος Δικαίου. Ολα αυτά βέβαια, σε ένα καυτό γεωπολιτικό περίγυρο, με ισχυρό πληθυσμιακό και οικονομικό δυναμικό, όπου αν ήθελε προκύψει ένταση, θα την αντιμετώπιζαν ξανά με τα ίδια σύνδρομα που οδήγησαν στην καταστροφή του 1922, στον εμφύλιο, στη δικτατορία και τη συνακόλουθη ένδοξη απώλεια της Βόρειας Κύπρου ή στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάρρευση.

Για την πολιτική, μια τέτοια προοπτική, ακόμα και αν φαντάζει υπερβολική -που δεν είναι τόσο- σημαίνει ότι τα προβλήματα της κρίσης είναι πολύ ευρύτερα από τα οικονομικά. Σημαίνει ότι ένας εθνικός σχεδιασμός για την κρίση πάει πολύ πέρα από την οικονομία, ότι το φάσμα των εθνικών προτεραιοτήτων είναι ευρύτατο, και ότι οι προεκτάσεις της κρίσης απαιτούν καινοτόμα πολιτική σκέψη, επιτακτική και αποφασιστική κινητοποίηση. Αλλιώς, το κόστος της πολιτικής, και όχι μόνο, αδράνειας για όσους ζουν στον τόπο αυτό, θα είναι τότε οδυνηρό και μη αναστρέψιμο.

* Ο κ. Τάσος Γιαννίτσης είναι τ. υπουργός. 

Κυρίως όμως διετέλεσε καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνων. Προσωπικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω διαλέξεις του και μαθήματα που δίδασκε, ως φοιτητής στο συγκεκριμένο τμήμα. 

Και σκέφτομαι τώρα εγώ...

Με αφορμή το αξίωμα ότι κάπου, κάπως, κάποτε, η αλήθεια βρίσκει τον δρόμο της. 

Με βάση τα όσα τελικώς διέρευσαν σήμερα περί της τραγωδίας στο Χιλσμπορο το 1989 διερωτώμαι:

1.  Πότε θα μάθουμε την ακριβή αλήθεια ως Έλληνες για την σημερίνη μας κατάσταση ως χώρα, έθνος, κοινωνία?

2.  Γιατί εντοπίζω πολλές ομοιότητες στις μεθόδους και μηχανοραφίες των καθεστώτων όταν σε δύσκολες στιγμές (Θάτσερ - Ανθρακορύχοι, Ελληνικές κυβερνήσεις - Οικονομική κρίση & ΔΝΤ) χρησιμοποιούν όλα τα νόμιμα και μη μέσα που κατέχουν ώστε να πετύχουν τον στόχο τους?

3.  Γιατί μετά από την πάροδο του χρονικού ορίου για την ποινική ή έστω πολιτική καταδίκη δημοσιεύεται πάντα κάποιο νέο στοιχείο των ερευνών για κάποιο μεγάλο σκάνδαλο ή σοβαρό θέμα? Έχουμε βέβαια πολλά ακόμα να περιμένουμε πριν μάθουμε κάτι για τα αίτια της σημερινής μας καθημερινής ανασφάλειας και αναξιοπρέπειας ως λαός.
     Κύπρος
     Υπόθεση Οτσαλάν
     Ίμια
     Χρηματιστήριο
     Βατοπέδι
     Σκάνδαλο Siemens
     Σκάνδαλο με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς
και πάρα πολλά άλλα...αρκεί να ισχύσει αυτό που ειπώθηκε παραπάνω και οι Άγγλοι το έκαναν πράξη.  “Expose the lies before Thatcher dies” ή αλλιώς, "Βγάλτε όλη την αλήθεια πριν ...την κάνουν τα πολιτικά ποντίκια"

4.  Γιατί όμως -εάν δεν κάνω λάθος- δεν έχει υπάρξει έστω και μετά από πολλά χρόνια μια ουσιαστική και όχι μόνο τυπική αποκατάσταση των ονομάτων και των υπολήψεων των εξιλαστήριων θυμάτων γεγονότων που συντάραξαν την κοινωνία μας?

5.  Γιατί δεν θυμάμαι κανέναν πολιτικό ο ...προαυλισμός να είναι η καθημερινή του βόλτα αντί τα καφέ του Κολωνακίου? (εξαίρεση ο Άκης) 

6.  Πόσο βρώμικο και στημένο ρόλο παίζουν τα ΜΜΕ παντού και πάντα? και αφού το ξέρουμε όλοι, πως τα αφήνουμε κριτές και σχολιαστές της πραγματικότητας που τα ίδια μας σερβίρουν? γιατί δεν τους τραβάμε την μάσκα της σοβαροφάνειας που φοράνε? Γιατί δεν ζητάμε και εμείς τις ευθύνες τους ενώ τα ίδια εύκολα κάθε μέρα αποδίδουν με πηχαίους τίτλους και τρίστιλα στο όνομα της ελευθεροτυπίας?

7.  Γιατί εκδότες που χρωστάνε εκατομύρια ΕΥΡΩ δεν διώκονται ή δεν πληρώνουν πρόστιμα στο ΙΚΑ ή στις ΔΟΥ ενώ εγώ για καθυστέρηση δόσης 2 ημερών πληρώνω 1,5% πρόστιμο?

Περαιτέρω σχόλια και πηγές επί του θέματος:

• The Huffington Post
• The Telegraph
• BBC (vid)
• The Guardian

Χίλσμπορο, 23 χρόνια μετά: Η αλήθεια

Αναδημοσίευση από www.contra.gr

Είκοσι τρία χρόνια, 8.551 μέρες. Αυτό είναι το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την 15η Απριλίου 1989 μέχρι σήμερα. Τόσο χρειάστηκε για να λάμψει η πραγματική αλήθεια για την τραγωδία του Χίλσμπορο. Ο Θέμης Καίσαρης παραθέτει στοιχεία και αναλύει τα αποτελέσματα της ενδελεχούς έρευνας που αποκατέστησε την αδικία των φίλων της Λίβερπουλ.

Είκοσι τρία χρόνια, 8.551 μέρες. Αυτό είναι το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την 15η Απριλίου 1989 μέχρι σήμερα.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η επίσημη εκδοχή ήταν η εξής: Στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στην Λίβερπουλ και την Νότιγχαμ Φόρεστ, στο Χίλσμπορο του Σέφιλντ, 96 οπαδοί της Λίβερπουλ έχασαν την ζωή τους και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, με κάποιους εξ αυτών να μένουν παράλυτοι ή φυτά για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Υπεύθυνη για την τραγωδία ήταν εν μέρη η αστυνομία, που δεν ενήργησε ως όφειλε, αλλά σύμφωνα με τις τότε αναφορές στον Τύπο και την επίσημη αναφορά του Λόρδου Τέιλορ που ερεύνησε την υπόθεση, το μεγαλύτερο βάρος έπεφτε στους οπαδούς. Κάποιοι εξ αυτών ήταν μεθυσμένοι, κάποιοι άλλοι δεν είχαν εισιτήριο, έφτασαν καθυστερημένοι στο γήπεδο κι έκαναν το γνωστό ντου.

Η βίαια και παραβατική συμπεριφορά των χούλιγκανς ήταν αυτή που οδήγησε 96 ανθρώπους σε φρικτό θάνατο, να πεθάνουν όρθιοι, ανάμεσα στους χιλιάδες που συμπιέστηκαν σ’εκείνο το μοιραίο πέταλο. Οι ίδιοι οι νεκροί θεωρήθηκαν εν πολλοίς υπεύθυνοι για τον θάνατό τους, μαζί με τους υπόλοιπους χούλιγκανς, που προκάλεσαν την τραγωδία, σκότωσαν τους δικούς τους φιλάθλους, αλλά την γλίτωσαν.

Πέρασαν 23 χρόνια και σ’όλο αυτό το διάστημα τα παραπάνω ήταν η επίσημα αποδεκτή αλήθεια. Σήμερα δόθηκαν στην δημοσιότητα τα αποτελέσματα της ανεξάρτητης επιτροπής που ανέλαβε πριν αρκετούς μήνες να ερευνήσει τα 400.000 απόρρητα έγγραφα, έγγραφα που για πρώτη φορά τέθηκαν στην διάθεσή τους. Το πόρισμα της επιτροπής πρώτα ανακοινώθηκε σήμερα το πρωί στις οικογένειες των θυμάτων κι εν συνεχεία έφτασε στα χέρια του Τύπου και του πρωθυπουργού της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον.

Η αλήθεια είναι τώρα πια η εξής:

Οι οπαδοί δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για την τραγωδία. Κανείς δεν ήταν μεθυσμένος, κανένας δεν έκανε ντου, κανένας δεν είχε κάποιου είδους βίαιας ή παραβατικής συμπεριφοράς που προκάλεσε ή συνέβαλε στο δυστύχημα. Η ευθύνη για την τραγωδία ανήκει 100% στην αστυνομία, που πρώτα πήρε την λανθασμένη απόφαση να ανοίξει μια πύλη εξόδου και να στείλει την μάζα του πλήθους στην κεντρική κερκίδα στο πέταλο, την ώρα που τα πλαϊνά τμήματα ήταν μισογεμάτα, έτοιμα να υποδεχθούν εκεί τον κόσμο και μετά δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να βοηθήσει.

Το λυπηρό είναι πως οι σημερινές αδιαμφισβήτητες αποκαλύψεις δεν σταματούν εκεί. Το θέμα δεν είναι μόνο η επίσημη αποδοχή πως οι οπαδοί δεν είχαν την παραμικρή ευθύνη. Το θέμα είναι πως αποδείχθηκε, με στοιχεία που δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση, αυτό που οι οικογένειες των θυμάτων φώναζαν εδώ και 23 χρόνια: υπήρξε ξεκάθαρο σχέδιο, μια ξεκάθαρη πια συνωμοσία, με στόχο να φύγει σχεδόν κάθε ευθύνη από τις αρχές και να κατασκευαστεί μια 100% ψεύτικη εκδοχή, που θα κάνει τους πάντες να πιστέψουν πως το Χίλσμπορο ήταν άλλη μία περίπτωση χουλιγκανισμού.

Όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε σήμερα στην Βουλή, τα ανώτερα στελέχη της αστυνομίας αλλοίωσαν σκόπιμα 164 καταθέσεις απλών αστυνομικών που ήταν εκείνη την ημέρα στο γήπεδο. Εκατόν εξήντα τέσσερις καταθέσεις, που έλεγαν τα πράγματα όπως έγιναν, αλλοιώθηκαν πριν φτάσουν στα χέρια του Λόρδου Τέιλορ. Αφαιρέθηκαν εντελώς 116 παράγραφοι, που περιέγραφαν τις αστυνομικές παραλείψεις και εξηγούσαν πως από την ώρα που ξεκίνησε το κακό, δεν υπήρξε καμία συντονισμένη ενέργεια που θα γλίτωνε ζωές.

Αποδείχθηκε πως ο τότε ιατροδικαστής αποφάνθηκε επίτηδες πως ήταν όλοι νεκροί στις 3.15 (ο αγώνας ξεκίνησε στις 3). Το έκανε επίτηδες, έτσι ώστε καμία έρευνα να μην γίνει για τις παραλείψεις και τα λάθη που έγιναν μετά από εκείνο το χρονικό σημείο, έτσι ώστε να μην παρθούν καταθέσεις για όσα συνέβησαν μετά τις 3.15.

Σήμερα οι οικογένειες των θυμάτων άκουσαν να επιβεβαιώνεται αυτό που φώναζαν χρόνια, πως πολλοί από τους νεκρούς ήταν ακόμα στη ζωή στις 3.15. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: Από τους 96 νεκρούς, οι 59 θα μπορούσαν να είχαν σωθεί με μια βασική κι απλή ιατρική βοήθεια. Αφέθηκαν να πεθάνουν, με μόνη βοήθεια αυτή των υπόλοιπων οπαδών, που έκαναν φορεία τις διαφημιστικές πινακίδες και προσπαθούσαν μάταια να σώσουν όσους μπορούν.

Αφέθηκαν να πεθάνουν, με μοναδική αρωγή τα μόλις δύο ασθενοφόρα που μπήκαν στο γήπεδο. Δύο από τα 42 που είχαν σπεύσει έξω από το Χίλσμπορο. Τα υπόλοιπα 40 δεν μπήκαν ποτέ στον αγωνιστικό χώρο, γιατί κανείς δεν έδωσε τέτοια εντολή, γιατί “μέσα γίνονται φασαρίες και τίποτε άλλο”. Και δεν τελειώσαμε ακόμα.

Το μέγεθος της συνωμοσίας δεν σταματά εδώ. Ο ιατροδικαστής πήρε δείγματα αίματος από όλους τους νεκρούς, ακόμα κι από παιδιά ηλικίας 12, 13, 14 χρόνων. Έπρεπε σώνει και ντε να αποδειχθεί πως οι μεθυσμένοι χούλιγκανς ήταν η αιτία. Για όσους δεν είχαν ίχνος αλκοόλ στο αίμα τους, τα σημερινά στοιχεία λένε πως η αστυνομία ξεψάχνισε το ποινικό τους μητρώο για να βρει οτιδήποτε που να ταιριάζει στο επιθυμητό προφίλ του “ταραξία που προκάλεσε μια τραγωδία”. Όλες οι αναφορές των ανώτερων αστυνομικών που έφτασαν στα χέρια του Λόρδου Τέιλορ έλεγαν το ίδιο πράγμα: μεθυσμένοι χούλιγκανς, χωρίς εισιτήρια, δολοφόνοι. Και δεν τελειώσαμε ακόμα.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει μια τέτοια συνωμοσία κι αλλοίωση της πραγματικότητας χωρίς την συνεισφορά του Τύπου. Δεν ήταν μόνο η Sun με το εμμετικό πρωτοσέλιδο με τίτλο “Η αλήθεια” που έλεγε πως “οι οπαδοί έκλεβαν τους νεκρούς, κατουρούσαν τους γενναίους αστυνομικούς και έδερναν αυτούς που έδιναν το φιλί της ζωής”. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες φιλοξένησαν τις επόμενες μέρες της τραγωδίας ρεπορτάζ που μιλούσαν για οπαδούς που επιτέθηκαν στα ασθενοφόρα, έκαναν βανδαλισμούς κι όχι μόνο προκάλεσαν το δυστύχημα, αλλά επιβάρυναν τις όποιες διαδικασίες διάσωσης. Την θέση των καταθέσεων που φώτιζαν ξεκάθαρα τις ευθύνες των αρχών, πήραν 100% κατασκευασμένες αναφορές που μιλούσαν για χουλιγκανισμούς που δεν συνέβησαν ποτέ.

Όλα τα παραπάνω είναι η Αλήθεια που έλαμψε σήμερα και πήρε άπαξ και διαπαντός την επίσημη επιβεβαίωση του Πρωθυπουργού της Αγγλίας. Όλα τα παραπάνω είναι η Αλήθεια που φώναζαν τόσα χρόνια οι οικογένειες των θυμάτων, η Αλήθεια που μπορούσε να δει όποιος διάβαζε έστω 1-2 σχετικά κείμενα ή παρακολουθούσε ένα από τα ντοκιμαντέρ που φώναζαν πως η επίσημη εκδοχή δεν είναι παρά ένα φρικτό, κατασκευασμένο ψέμα.

Δεν χωράει πια καμία αμφισβήτηση, κανείς πια δεν μπορεί να πει πως πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας, για προσπάθεια των οπαδών της Λίβερπουλ να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη και να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους. Πλέον ζήτησε συγγνώμη ο Μακένζι, ο διευθυντής τότε της Sun, που για 23 χρόνια αρνιόταν να παραδεχθεί πως το τότε ρεπορτάζ δεν είχε καμία απολύτως βάση κι ήταν 100% κατευθυνόμενο και ψευδές. Πλέον ζήτησε συγγνώμη το αστυνομικό τμήμα της πόλης, που αποδέχθηκε την απόκρυψη της αλήθειας, την αλλοίωση των καταθέσεων, την κατάθεση ψευδών γεγονότων.

Για 23 χρόνια οι συγγενείς κι οι φίλοι των νεκρών και των τραυματιών έψαχναν την δικαίωση. Σε όλο αυτό το διάστημα τους έλεγαν πως δεν θα τα καταφέρουν, πως δεν πρόκειται ποτέ κανείς να παραδεχθεί τίποτα, ούτε θα μπορέσουν να τους αναγκάσουν με στοιχεία να παραδεχθούν την συνωμοσία και τα ψεύδη. Για 23 χρόνια δεν κουβαλούσαν μόνο το σταυρό του χαμού των αγαπημένων τους προσώπων, αλλά έπρεπε να υπομένουν το αδιανόητο: την κοινή γνώμη, τους οπαδούς των άλλων ομάδων να τους λένε πως δεν υπάρχει καμία συνωμοσία και το μόνο που υπάρχει είναι η ευθύνη των χούλιγκανς που σκότωσαν τα αδέρφια τους στο πέταλο.

Δεν ήταν μόνο οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ που φώναζαν τόσα χρόνια “you killed your own fans, murdering bastards, 96 were not enough”. Δεν ήταν μόνο οι οπαδοί της Τσέλσι, που στον περσινό ημιτελικό Κυπέλλου Αγγλίας με την Τότεναμ διέκοψαν το ενός λεπτού σιγής για να φωνάξουν για τους “δολοφόνους”. Δεν ήταν μόνο το περίφημο “typical scousers, always the victim, never your fault”, που ήταν η κλασική ειρωνική απάντηση για το Χίλσμπορο. “Ναι, σας ξέρουμε, εσείς είστε τα θύματα, δεν φταίτε ποτέ”.

Ήταν η κοινή γνώμη, που προτιμούσε να πιστέψει το κράτος και την αστυνομία, παρά να αποδεχθεί πως οι οικογένειες των θυμάτων δεν μπορεί για 23 χρόνια να φωνάζουν για κάτι που δεν υπάρχει. Ήταν οι γενιές και γενιές ποδοσφαιρόφιλων σε όλον τον κόσμο που, χωρίς να φταίνε, μεγάλωσαν πιστεύοντας πως το Χίλσμπορο ήταν μια ακόμη περίπτωση χουλιγκανισμού. “Αυτοί ήταν στο Χέιζελ, τα ίδια έκαναν και στο Χίλσμπορο, μόνο που εκεί σκοτώθηκαν μεταξύ τους”.

Ήταν ακόμα και τα επίσημα χείλη, σαν αυτά του δημάρχου του Λονδίνου, του Μπόρις Τζόνσον. Διαβάστε δηλώσεις που έγιναν το 2004: “Μια βαθιά απεχθής ψύχωση των οπαδών της Λίβερπουλ, να βλέπουν πάντα τους εαυτούς τους ως θύματα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποτυχία των οπαδών να αναγνωρίσουν, έστω και σήμερα, πως έπαιξαν ρόλο στην τραγωδία, με τους μεθυσμένους χούλιγκανς που απερίσκεπτα έκαναν ντου. Η αστυνομία έγινε ένας βολικός αποδιοπομπαίος τράγος, το ίδιο κι η εφημερίδα Sun.”

Μέσα σ’αυτό το κλίμα προσπαθούσαν οι οικογένειες των θυμάτων να βρουν το δίκιο τους. Σήμερα δήλωσαν πως έφτασαν στο τέλος μιας διαδρομής: καθάρισαν, μια για πάντα, πρώτα τα ονόματα των νεκρών και μετά των υπολοίπων οπαδών, που ενώ ήταν τα θύματα κι οι ήρωες μιας τραγωδίας, παρουσιάζονταν για 23 χρόνια ως οι θύτες, που κανείς δεν πρέπει να λυπάται. Αυτό που δεν τελειώνει είναι ο αγώνας για να βρεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, πρώτα οι υπεύθυνοι της τραγωδίας και μετά αυτοί που κατασκεύασαν τα φρικτά ψέμματα που κράτησαν 23 χρόνια.

Γιατί μπορεί σήμερα να έλαμψε η αλήθεια κι όλοι αυτοί να μην είχαν άλλη επιλογή από την αποδεχθούν με γραπτές δηλώσεις, αλλά το ερώτημα παραμένει: ποιος έστησε όλη αυτήν τη συνωμοσία, ποιος έδωσε εντολή για την συγκάλυψη; Δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό πως το μόνο κίνητρο ήταν η προσπάθεια των ανώτερων αστυνομικών μιας μικρής πόλης να σώσουν το τομάρι τους. Δεν μπορεί να στηθεί όλο αυτό το σκηνικό που αποκαλύφθηκε σήμερα χωρίς πολιτική βούληση, μόνο από τις προσπάθειες 2-3 υπευθύνων που θα έκαναν τα πάντα να γλιτώσουν. Κι αν είχε γίνει έτσι, δεν θα χρειάζονταν 23 χρόνια για να λάμψει η αλήθεια.

Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον, τα είπε όλα με το όνομά τους σήμερα. Μόνο ένα όνομα δεν βγήκε από τα χείλη του. Αυτό της τότε πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτής που σήμερα μάθαμε πως είχε τότε εκφράσει στην Βουλή την ανησυχία της για το “πόσο καταδικαστική κι αρνητική ήταν για την εικόνα της αστυνομίας η τραγωδία του Χίλσμπορο”. Αυτής που είχε παραπάνω από έναν λόγους να κρατήσει άσπιλη την εικόνα του αστυνομικού της κράτους. “Expose the lies before Thatcher dies”, έγραφε ένα πανό που συχνά-πυκνά εμφανιζόταν στο Άνφιλντ.

ΥΓ1: Οι οικογένειες θα συνεχίσουν τον αγώνα τους για την απόδοση ευθυνών. Όμως θα ασχοληθούν πια κυρίως με αυτούς που κατασκεύασαν όλα αυτά τα ψέμματα κι έκρυψαν την αλήθεια, κι όχι μ’αυτούς που η εγκληματική τους αμέλεια κόστισε τόσες ανθρώπινες ζωές. Τα λάθη κι οι παραλείψεις μπορούν να γίνουν αποδεκτά, η ηθελημένη κι οργανωμένη σπίλωση για τόσα χρόνια, όχι. Η σημερινή ανακοίνωσή τους έχει ξεκάθαρο τίτλο: “Έχουμε την Αλήθεια, τώρα θέλουμε Δικαιοσύνη”.

ΥΓ2: Για κάποιους η τιμωρία έχει έρθει ήδη. Ο υπεύθυνος της αστυνομίας εκείνη την ημέρα, αυτός που έφερε το βάρος των λαθών, αλλά και της συγκάλυψης, πρώτα έχασε την δουλειά του, μετά είδε τον γάμο του να διαλύεται. Πνιγμένος στις τύψεις για όσα συνέβησαν το 1989, το 2004 τον βρήκε να προσπαθεί να αυτοκτονήσει με βόμβα δικής του κατασκευής, όταν ήταν πια έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική υψίστης ασφαλείας. “Οι Ερινύες θά’ρθουνε, όπου κι αν πας”, που λέει κι ο στίχος.

Το παραπάνω άρθρο και τα σχόλια είναι του Θέμη Καίσαρη από το www.contra.gr (12/9/2012)

ΠΩΣ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ 69 ΣΤΟ 99...

Ένα κείμενο για τον Πέτρο Κωστόπουλο, το οποίο ανέβηκε στο site της εκπομπής «Το κουτί της Πανδώρας» και σε μία ώρα κατέβηκε από τη λογοκρισία.

Το γνωστό blog prezatv.blogspot.com δημοσίευσε το λογοκριμένο κείμενο, όπως συνηθίζει να κάνει με όλα τα κείμενα που λογοκρίνονται και φιμώνονται, για διάφορα συμφέροντα.
Το κείμενο αναφέρεται στον Πέτρο Κωστόπουλο και στη συμπεριφορά του στους εργαζόμενους, τώρα που ο μεγαλοεπιχειρηματίας δηλώνει πτώχευση, δείχνοντας επιδεικτικά τα όργανά του.»

 

99... ένας αριθμός που έγινε μόδα. Ένας αριθμός που κάποιους τους φοβίζει και κάποιους άλλους τους κάνει να αισθάνονται ανακούφιση. Για τον Πέτρο της διπλανής πόρτας ή αλλιώς τον Πέτρο που έκανε το lifestyle της Μυκόνου τρόπο ζωής μάλλον είναι ανακούφιση αφού πατώντας πάνω στα καλοφτιαγμένα παραθυράκια του νόμου, δεν θα χρειαστεί να δώσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που χρωστάει σε φωτογράφους, δημοσιογράφους, διαφημιστές...

Όλα ξεκίνησαν το 1987, τότε που ο μικρός Βολιώτης βρέθηκε στην Αθήνα και έχοντας γερές πλάτες έφτιαξε ένα ανατρεπτικό –για την εποχή- περιοδικό. Το ΚΛΙΚ. Για πρώτη φορά βρίσκεται στη θέση του διευθυντή, για πρώτη φορά συναντά την επιτυχία και ο μαγικός κόσμος των media άνοιξε τις αγκάλες του για εκείνον. Στο πλάι του βρισκόταν ο Άρης Τερζόπουλος. Μαζί απογείωσαν το «Κλικ» και ο Πέτρος έμαθε τι θα πει «καλή ζωή».
Λίγα χρόνια μετά στη ζωή του εμφανίστηκαν ο Πάνος Μαρινόπουλος και ο ιδιοκτήτης κατασκευαστικής, Δάκης Ιωάννου. Μαζί οι τρεις τους ίδρυσαν την ΙΜΑΚΟ το 1993 και από εκεί που ο Πέτρος ήταν απλά ένας εκδότης ενός επιτυχημένου περιοδικού, όπου έδειχνε κώλους και βυζιά, κατέληξε να είναι συνιδρυτής ενός από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους με τίτλους περιοδικών που έκανα πάταγο. «Nitro», «Mirror», «Down Town» αλλά και ξένοι τίτλοι που αγοράστηκαν έναντι αδράς αμοιβής όπως το «Esquire» και το «ΟΚ!». Ο Κωστόπουλος αισθάνεται σαν τον Μήδα, το επίπεδο ζωής του αλλάζει και το high life γίνεται καθημερινότητα του. Ο κόσμος τον λατρεύει και τον θαυμάζει. Το απλό παιδί της ελληνικής επαρχίας από μια ταπεινή οικογένεια του μόχθου, η οποία δύσκολα τα έφερνε βόλτα έγινε ο μεγιστάνας του lifestyle που παίρνει μικρά ονόματα και τα αναγάγει στο talk of the town. Μεγάλα parties με δευτεροκλασάτες ψευτο-celebrities που δημιούργησε ο ίδιος μέσα από τα περιοδικά του, βόλτες στα πελάγη με τα πανάκριβα φουσκωτά του, εξώφυλλα αλά James Dean και τα πούρα αποτελούν πλέον τρόπο ζωής.
Μόλις η ΙΜΑΚΟ ανεβαίνει στην κορυφή, εξαγοράζει τις μετοχές του Μαρινόπουλου και του Ιωάννου και γίνεται ο απόλυτος εκδότης. Απλώνει τα πλοκάμια του στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ και πλασάρεται ως το «καλό και άνετο αφεντικό»...και στην αρχή τα καταφέρνει. Στελεχώνει την εταιρεία με δικά του άτομα, που αγαπάνε την δουλειά και παλεύουν να ανεβάσουν ακόμα πιο πολύ τις πωλήσεις της ΙΜΑΚΟ. Η εταιρεία εισάγεται στο Χρηματιστήριο, οι πωλήσεις των περιοδικών της εταιρείας καλπάζουν και ο Κωστόπουλος είναι και με τη βούλα μέχρι το 2002 ο βασιλιάς του lifestyle.
Δημιουργεί την ψευδαίσθηση στο αγοραστικό κοινό πως έχει ανάγκη να μάθει ποιος βγαίνει με ποιον, τι φοράει η κυρία του κυρίου, που πήγε ο τάδε τραγουδιστής διακοπές με την παράνομη σχέση του και ο κόσμος τσιμπάει. Φτιάχνει έναν κόσμο μέσα στην γκλαμουριά, τον περικλείει μέσα σε μία φούσκα ώστε να φαντάζει άπιαστος και γυαλιστερός και ωθεί τον κόσμο να αγοράζει με μανία τα περιοδικά του και αναμένει την επόμενη επιχειρηματική κίνηση του αυτοδημιούργητου Βολιώτη.
Ωστόσο, η «πτώση» δεν άργησε να έρθει. Ο Πέτρος έκανε μεγάλα ανοίγματα με γνώμονα την ματαιοδοξία του να μπορέσει να εξαπλωθεί στον χώρο και να μονοπωλήσει κατατροπώνοντας τους αντιπάλους. Η ακριβή ζωή σε συνδυασμό με τα υπέρογκα δάνεια που πήρε –με την βοήθεια και ανοχή των τραπεζικών ιδρυμάτων αλλά κυρίως των καλών γνωριμιών του-για να δώσει ανάσες στην IMAKO φαίνεται ότι ήταν το τίμημα της προηγούμενης επιτυχίας. Οι κυκλοφορίες των περιοδικών της IMAKO κατρακύλησαν, το ρευστό τελείωσε και η αίγλη ξεθώριασε. Αυλικοί που ήταν γύρω του, όταν άρχισαν να βλέπουν την κατρακύλα της εταιρίας λάκισαν και αποχώρησαν και όσοι έμεναν έσφιγγαν τα δόντια και περίμεναν πότε θα διορθωθεί η κατάσταση. Πλέον οι μόνιμοι συνεργάτες του μισθολογίου μειώθηκαν δραματικά και τις θέσεις τους πήραν τα «μπλοκάκια». Νέα, απαίδευτα παιδιά , χωρίς απαιτήσεις, χωρίς λόγο, που κατεβάζουν το κεφάλι και υπομένουν τις αντίξοες συνθήκες περιμένοντας να φτιάξει η κατάσταση. Μία κατάσταση η οποία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Από το 2010 οι υπάλληλοι οι οποίοι περνάνε 10-11 ώρες την ημέρα στο σομόν κτήριο της Μαρίνου Αντύπα μένουν απλήρωτοι. Ο ίδιος τους διαβεβαιώνει πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μπορέσει να τους πληρώσει. Ταυτόχρονα όμως αγοράζει το ένα σκάφος μετά το άλλο, απολαμβάνει τις διακοπές του σε ξενοδοχεία 5 αστέρων, τρώει και φωτογραφίζεται σε πανάκριβα εστιατόρια, λίγες ώρες αφού είχε κλαφτεί μπροστά στους εκατοντάδες εργαζόμενους του ότι βάζει χρήματα από την τσέπη του –τα οποία δεν του περισσεύουν- για να μπορέσει να στηρίξει την εταιρία.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο ίδιος διαβεβαίωσε τους απελπισμένους πλέον εργαζόμενους του πως το πρόβλημα ρευστότητας φτάνει στο τέλος του. Ενώ μόλις τον Δεκέμβριο του 2011 ο ίδιος άνθρωπος δηλώνει πως χρήματα δεν υπάρχουν. Μετά από μία σειρά μειώσεων στους μισθούς -οι οποίοι όμως ούτως ή άλλως δεν έχουν καταβληθεί εδώ και μήνες- ο Πέτρος ανακοινώνει πως όποιος θέλει μπορεί να παραιτηθεί και να πάρει τα χρωστούμενα. Αρκεί αυτό να γίνει μέχρι και το τέλος του 2011 -για να μπορέσει να κλείσει τα βιβλία του. Δίνει εντολή στα διευθυντικά στελέχη του να παραιτηθούν ώστε να μην τους πάρει ο κατήφορος μαζί με την ΙΜΑΚΟ και αφήνει τα περιοδικά του στον αέρα. Η αλλοτινή αίγλη του Nitro και του Down Town θάφτηκε κάτω από τα χρέη και έμεινε στο τυπογραφείο. Το νέο του «παιδί», το People, που δεν μετράει πάνω από 2 χρόνια κυκλοφορίας μένει στο συρτάρι του υλατζή και δεν ανακοινώνεται το πότε θα ξανά κυκλοφορήσει. Το «In Style» ετοιμάζει τεύχος Μαρτίου και δεν θα κυκλοφορήσει Φεβρουάριο. Το ΟΚ! και το yupi.gr πουλήθηκαν στον Φιλιππόπουλο και φήμες θέλουν να ετοιμάζεται να πουλήσει και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του.

Όλα αυτά συμβαίνουν και ο Κωστόπουλος όχι μόνο σφυρίζει αδιάφορα αλλά αδιαφορεί πλήρως για την κατάσταση ανακοινώνοντας με υπεροπτικό ύφος ότι δεν ενδιαφέρεται για το τι ζουν τα παιδάκια που του κάνουν τη δουλειά: «Στα αρχίδια μου που είστε απλήρωτοι, στα αρχίδια μου όσοι κάνουν επίσχεση, μου έχετε γίνει τσιμπούρια, στ' αρχίδια μου αν δεν μπορείτε να ζήσετε. Στα αρχίδια μου τι χρωστάτε- να μην ψωνίζατε» δηλώνει αγανακτισμένος. Ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές, απειλές και εξώδικα είναι πλέον καθημερινότητα για την ΙΜΑΚΟ καθώς οι εκατοντάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι –οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στο Νέο Ηράκλειο να εργαστούν- παλεύουν με δικηγόρους να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα πριν ανακοινώσει ότι η ΙΜΑΚΟ υπάγεται στο διάσημο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.
Το άλλοτε cool αφεντικό έβγαλε την μάσκα, πήρε το πούρο του ανά χείρας και άρχισε να δείχνει τις ανασφάλειες του, τον εγωισμό του και την ανευθυνότητα του κάνοντας την ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει από τα χρέη της εταιρίας του και γιατί όχι να διαφύγει στο εξωτερικό τώρα που ο κλοιός σφίγγει και «τσιμπάει» και τους «celebrities».

http://www.koutipandoras.gr/?p=14798

Εύα Μανωλαράκη
ΠΡΕΖΑ TV
31-1-2012